Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Γνώρισα και ευτυχισμένους Έλληνες

Ο πατέρας μου όταν μίλαγε με τη μητέρα μου δεν έλεγε "ο πατέρας μου" ή "η μητέρα μου", έλεγε "ο πεθερός σου" και "η πεθερά σου".

Ο πατέρας μου μυστικά ζήλευε την ΕΣΣΔ για έναν κυρίως λόγο: διάλεγε, λέει, το Κράτος τα παιδιά ανάλογα με τα ταλέντα τους και τα σπούδαζε δωρεάν. Ο πατέρας μου δε σπούδασε γιατί ο πατέρας του, ο παππούς μου, είχε χρήματα να σπουδάσει μόνον ένα παιδί. Η μητέρα μου δε σπούδασε γιατί ο πατέρας της, ο παππούς μου, δεν ήθελε να πάει στην πόλη και να γίνει πουτάνα η κόρη του.

Ο πατέρας μου αντιπαθούσε την ΕΣΣΔ: την αχρωμία και τον ολοκληρωτισμό. Διάβαζε βιβλία για το πώς το ΚΚΣΕ πρόδωσε τον κομμουνισμό και τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού. Μετά βγήκε ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ για δεύτερη φορά, ο πατέρας μου σταμάτησε να ακούει μουσική, να διαβάζει βιβλία, να βλέπει ταινίες του Μπέργκμαν και του Κουροσάβα που του σύστηνε ο φίλος του ο Μπακογιαννόπουλος, που τον έπαιζε και η τηλεόραση.

Μια μέρα κρυφάκουσα. Είπε στην κουζίνα ο πατέρας μου στον πατέρα του: "αν ο εγγονός σου μεγάλωνε στην Κομμούνα, θα τον σπούδαζε το κράτος". Όχι ο γιος του, παρά ο εγγονός του πατέρα του. Γιατί ο πατέρας μου δεν ήξερε αν θα έχει χρήματα να σπουδάσει τον γιο του. Όταν ήρθε η ώρα, δεν είχε. Αλλά τελικά τον εγγονό του πατέρα του τον σπούδασε το κράτος.

Ο παππούς μου πίστευε στον κομμουνισμό αλλά δεν τα πήγαινε καλά με το ΚΚΕ. Έλεγε κάτι για τον Πλουμπίδη. Τον Δεκέμβρη του 1944 τον θεωρούσε έγκλημα του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, του αντιβασιλέως. Ο παππούς μου όμως κλονίστηκε με τον Γιαρουζέλσκι. Όταν πια έμαθε το 1989 για το έγκλημα στο Κατίν αποκήρυξε τον κομμουνισμό: "χίμαιρα ήταν". Μετά οχτώ χρόνια πέθανε.

Μεταξύ Γιαρουζέλσκι και 1989, ο παππούς μου μου αγόραζε βιβλία Σοβιετικών μεταφρασμένα στα ελληνικά. Ένα λεγόταν "Ένα καταπληκτικό αγόρι", μετάφραση Ζωρζ Σαρρή, η ιστορία του Σέργιου Δοχίεβιτς, που είναι ένα ανδροειδές-ρέπλικα και ζει στον σοβιετικό πρώιμο 21ο αιώνα της υψηλής τεχνολογίας. Ένα άλλο, δε θυμάμαι, κάποιου Ιβάν Ίλιν νομίζω, με έκανε να ενδιαφερθώ πολύ για την επιστήμη. Μέχρι σήμερα.

Εγώ διάβαζα για την ΕΣΣΔ. Η σκυθρωπή αχρωμία και ο ολοκληρωτισμός της με απωθούσαν. Κρυφάκουγα ιστορίες, οι γονείς μου δεν ήθελαν να είμαι αρνητικά προκατειλημμένος ούτε απέναντι στους Αμερικάνους, ούτε απέναντι στους Ρώσους. Ο Ριζοσπάστης ήτανε σαν τον Σωτήρα, σαν τη Φωνή Κυρίου: πίστευε και μη ερεύνα, που έλεγαν οι γριούλες. Κρυφάκουγα ιστορίες ότι οι ρωσίδες παιρνόντουσαν για ένα τζιν κι ένα ζευγάρι νάυλον κάλτσες από τους προνοητικούς και εφοδιασμένους τουρίστες που περιηγούνταν την ΕΣΣΔ με την Ιντουρίστ. Στην Κατερίνη το '82 οι Πολωνοί πούλαγαν οικοσκευές ολόκληρες (ακόμα έχω το μπουφάν κάποιου Πολωνού, τουπίκλην "πολωνέζα": ραμμένο για -10 βαθμούς και κάτω) αν πλήρωνες σε δολάρια. Όταν ήρθε από την Τασκένδη ο θείος ο Γιακούλης το '83, δεύτερος ξάδερφος της μάνας μου, κοίταγε τα ψυγεία στο χωριό με δέος που αρμόζει στον πιθηκάνθρωπο που ατενίζει τον μονόλιθο του 2001.

Αλλά ήτανε, λέει, καλύτερα στην Κομμούνα παρά να είσαι μαύρος στην Αλαμπάμα και τον Μισσισσιπή. Ή από το να είσαι μη κομμουνιστής στην Άλμα Άτα και το Φρούνζε. Άλλωστε σε όλα τα καθεστώτα, ολοκληρωτικά, δημοκρατικά, χουντικά κι αμερικάνικα, μόνον όσοι δεν κάθονται στ' αυγά τους υποφέρουν. Κι εμείς, εμείς που δεν ξέρουμε και ποιοι είμαστε, έτσι κι αλλιώς ούτε Αμερική ούτε Ρωσία θέλαμε: Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία και Σουηδέζες ξανθές κι εύκολες ζητάγαμε.

Το 2013 διαβάζω κείμενα στο φέισμπουκ, σε μπλογκ (δε λέω ποιων) και με τρόπο παλιομοδίτικο αναρωτιέμαι πώς γίνεται τέτοια κείμενα να δημοσιεύονται στα σοσιαλμήντια για να τα δουν πάνω κάτω μια χιλιάδα ζευγάρια μάτια. Πώς γίνεται, αναρωτιέμαι παλιομοδίτικα, να μην τυπώνονται σε εφημερίδες, ώστε να διαβαστούν από χιλιάδες. Μετά θυμάμαι τα σαμιζντάτ, που έβγαιναν στον πολύγραφο και ξύπναγαν συνειδήσεις (οι συνειδήσεις είναι σχεδόν εκ φύσεως ναρκοληπτικές: επιβιώνεις ευκολότερα έτσι).

Με τα σαμιζντάτ των σοσιαλμήντια θα απαλλαγούμε κι εμείς από την δυστοπία που ζούμε, με κάτι κείμενα που διαβάζουν μια χιλιάδα ζευγάρια μάτια -- αλλά το καθένα θα φτιάξει, λέει, κι από ένα συγκρότημα.

Το μόνο που θα με απασχολούσε αν είχα γιο θα ήτανε να του εξηγήσω πώς γίνεται στα 2013 να κυνηγάει τους τσιγγάνους η ωραία Ελλάς και να μαντρώνει στις Αμυγδαλέζες όσους δεν πνίγονται στο Αιγαίο και δεν ανατινάζονται στα ναρκοπέδια του Έβρου. Για όλα τα άλλα, κάτι θα βρω να πω -- όπως μου έλεγε ο παππούς για τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό.

GatheRate

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Η ζωή στο χωριό

Η απότομη, απείθαρχη κι επίμονη ροπή του πόθου και της επιθυμίας τιθασεύεται με το χαλινάρι της εκλογίκευσης. Η ομαλή κίνηση του επιχειρήματος ανακόπτεται με την κατραπακιά του ψυχολογισμού.


***




Επί οκταετία παρατηρώ την ανάγκη για καθαρότητα παντού, την οποία κατα καιρούς εκφράζουνε πολλοί εδώ μέσα, σ' αυτό το μικρό-χωριό-κακό-χωριό των σοσιαλμήντια. Επίσης παρακολουθώ το κόλλημα πολλών με την άκαμπτη και σιδηρά συνέπεια, πολλών που δεν αφήνουνε στους άλλους περιθώρια να χαλαρώσουν, να παίξουν ή να χαβαλεδιάσουν, να γίνουν αυθόρμητοι ή και προπετείς. Έχω τέλος κατά νου τη διαρκή και ανακυκλούμενη διερώτηση για τα ψυχολογικά κίνητρα των άλλων, που εκφράζεται και μέσα και έξω από τα σοσιαλμήντια: γιατί ο δείνα κινείται; γιατί ο τάδε γράφει (έτσι); γιατί ο χι ανεβάζει τέτοια; γιατί ο ψι ακκίζεται; γιατί ο λεγάμενος κοινοποιεί; Εντοπίζω επανειλημμένα την ετοιμότητα και προθυμία να βλέπουμε παντού φαυλότητα, μικροψυχία και χυδαιότητα, να φανταζόμαστε συμμορίες και κλίκες, συνωμοσίες και παράλληλες καμπάνιες. Συναντώ συχνά την ψευδοασκητική απαξίωση της πολύ ανθρώπινης ανάγκης για αποδοχή, μιας ανάγκης που συχνά λοιδωρείται ως "ναρκισσισμός".

 

Ο ναρκισσισμός είναι ψυχολογίστικη κι ηθικολογική αναλυτική κατηγορία, δεν εφαρμόζεται όταν μιλάμε για κοινωνικά φαινόμενα και κοινωνικές διαδικασίες. Το κρίσιμο χαρακτηριστικό των σοσιαλμήντια είναι η δυνατότητα αυτοέκδοσης (έστω και σε επίπεδο τσιτάτων, φατσουλών και γατοφωτογραφιών) και μιας κάποιας δημόσιας αυτοέκφρασης. Αυτό το χαρακτηριστικό τα καθορίζει και όχι τα όποια ψυχολογικά κίνητρα πίσω από την αυτοέκδοση και την αυτοέκφραση, λ.χ. ναρκισσισμός, υποκατάστατο ψυχοθεραπείας, μοναξιά, φιλοδοξίες (ακυρωμένες ή μη), ελαφρά μέθη, ζαβή μέρα στη δουλειά, πονόδοντος κτλ.



Επαναλαμβάνω: το "ναρκισσισμός", εκτός από ηθικολογικό κι απαξιωτικό, είναι και άκυρο σαν αναλυτική κατηγορία όταν ξεκινάμε να μιλήσουμε για κοινωνικές συμπεριφορές. Είναι σαν να περιγράφεις φαγητά με ζωγραφικούς όρους: ίσως έχει την πλάκα του, όμως ούτε σε βοηθάει να κατανοήσεις τίποτε ούτε, πολύ περισσότερο, ερμηνεύει τίποτα. Όποιος θέλει να ερμηνεύει συμπεριφορές εξ αποστάσεως και να ετάζει νεφρούς και καρδίας ενώ διαβάζει μαντικώς τοίχους στο φέισμπουκ ("μανή θεκέλ φάρες" κι έτσι), ας πάει να το σπουδάσει το πράγμα. Αλλιώς, καλό είναι να μην παίρνει κανείς ούτε το ίδιο το μέσο (τα σοσιαλμήντια) ούτε την ίδια του την εικόνα-περσόνα πολύ στα σοβαρά. Και εδώ όπως και στον έξω κόσμο ισχύει η συμβουλή να μη μας καταπίνει η σοβαροφάνεια, να μην παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας: ας αφήσουμε τη δουλειά αυτή στους άλλους.



Η μομφή του ναρκισσισμού ή της "ανάγκης" δεν είναι η μόνη, βεβαίως. Άλλη δημοφιλής αναλυτική προσέγγιση της συμπεριφοράς του συντρόφου σοσιαλμηντιαζόμενου είναι ότι "ψάχνεται". Διότι, ως γνωστόν, στον κόσμο που ζούμε είναι ασύγγνωστο να ψάχνεσαι για γκόμενα ή γκόμενο. Είναι πολύ προτιμότερο να ερίζεις, να νιαουρίζεις, να πουλάς μυαλό κι ανωτερότητα, να κηρύσσεις από καθέδρας, να εκδίδεις auto-da-fé, να ψέγεις αμενσιότως, να περιφέρεις το τίποτα ή το κάτι σου. Αρκεί να μην ψάχνεσαι.


*** 




Ακόμα και τώρα, ιδίως τώρα, όσον αφορά τα ερωτικά μας ήθη, είμαστε ουσιαστικά παγιδευμένοι σε μια χαράδρα. Το ένα της τοίχωμα ορίζεται από την αγροτοποιμενική και πατριαρχική ευπρέπεια, την ιδιοκτησιακή αντίληψη της ερωτικής σχέσης, τη δήθεν υψηλοφροσύνη της στέρησης, το διαφέντεμα του γυναικείου κυρίως σώματος. Το απέναντι τοίχωμά της δεν είναι άλλο από την ελευθεριάζουσα ηθική των φαλλοκρατών αστών, που αποσκοπεί να εξασφαλίσει και τα ερωτικά προνόμια και τη χωρίς συνέπειες απόλαυση των (αστών) αντρών. Στη μέση της χαράδρας κυλάν ορμητικοί και γάργαροι οι γνωστοί μεγάλοι ιδεασμοί που ταυτίζουν έρωτα με αγάπη, οικογένεια με σχέση, έρωτα με σχέση, αξιοπρέπεια με αποχή κτλ. Ερωτική ελευθερία δεν έχει υπάρξει ακόμα: συνεχώς μας ζητάνε να επιλέξουμε διαζευτικά, να απαντάμε σε διλήμματα: είμαστε ακόμα στο είτε είτε.  Η ερωτική αυτοδιάθεση ανεξαρτήτως έκβασης (π.χ. συνειδητή αποχή, άρνηση σχέσης, διακριτική πολυγαμία, μονογαμική αφοσίωση -- ή ό,τι άλλο), κερδίζεται μόνον από όσους είναι διατεθειμένοι να σκαρφαλώσουν έξω από τη χαράδρα, ή να την περπατήσουνε μέχρι τη θάλασσα.

GatheRate

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Επιτέλους σαράντα!

Στα 20 ήθελα να μάθω τον έρωτα, ήθελα να μάθω γενικώς.

Στα 30 ήμουν πια άντρας και ήθελα να είμαι ελεύθερος, ήθελα να γίνω ο εαυτός μου.

Απόψε που σαραντίζω ξέρω ότι είμαι πια ο εαυτός μου. Ξέρω δηλαδή και ότι ο εαυτός μας χτίζεται δυναμικά και διαλεκτικά -- και αδιάκοπα: μέσα από τη διαχείριση της εμπειρίας, μέσα από την έκπληξη, μέσα από ό,τι αναδύεται από τον βυθό του ασυνειδήτου, μέσα από πάθη και πείσματα αλλά και μέσα από "τα σκάγια και τα βέλη μοίρας εξωφρενικής".

Υγεία, καύλα και φτου ξελευθερία σε όλους.

GatheRate

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Αντρέι Ρουμπλιόφ


Διάβασα αυτό.

Είναι πια με σαφήνεια ιχνογραφημένο το τοπίο:

Η "θεωρία των δύο άκρων" παγιώνεται σε δόγμα πρακτικής πολιτικής σκέψης. Η ηθικολογία κάθε απόχρωσης καθορίζει πια την πολιτική αντίληψη και πρόσληψη όπως και την αυτοεικόνα μας, συλλογική αλλά και ατομική.

Η συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τα ΜΜΕ, οι καθεστωτικοί γραφιάδες (δεν μπορώ να τους πω και 'διανοούμενους' πια) και οι εργολάβοι-εφοπλιστές εμφανίζουν τη μεγιστη δυνατή συσπείρωση. Όσοι νόμιζαν ότι θα συγκινηθεί κανείς από αυτούς (και δη οι γραφιάδες) από το θέαμα ριζικής ανθρωπιστικής καταστροφής που παρουσιάζει πλέον η χώρα, ήταν ή αφελείς ή ανιστόρητοι, μάλλον το δεύτερο.

Η προσφυγή στην αντιστασιακή βία, μαθαίνουμε, δεν προσιδιάζει στις δημοκρατίες. Αναρωτιέμαι αν πράγματι θεωρούν όσοι το λένε αυτό ότι στην Ελλάδα έχουμε πια δημοκρατία, και δη δημοκρατία πούρα και γρηγορούσα, στην οποία δε χωράν αντίσταση και βία.

Η εξαθλίωση είναι ικανή να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους, όχι ο αυταρχισμός. Άλλωστε στην Ελλάδα ιστορικώς ο αυταρχισμός ταυτίζεται με την ασφάλεια. Εξαθλίωση παντού: κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να είμαστε στον έκτο ή έβδομο μήνα ταραχών κι εξέγερσης. Αλλά τίποτα.

Και καταλαβαίνει κανείς (ξανά και ξανά και ξανά και ξανά) τι ρόλο βάραγε η ναζιστική συμμορία: "Την είχαν μόνο για τη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση (το πρώτο και πιο επικίνδυνο κύμα της λαϊκής οργής μετά το μνημονιακό πραξικόπημα), και για λίγους μήνες μετά, για να μην κεφαλαιοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ την άνοδό του", λέει ο Γιαννόπουλος. Και γι' αυτό αλλά και για να πέσουν οι τιμές στο τετράπλευρο Ηπείρου-Λιοσίων-Κάλλαρη/Καραβία-Πατησίων. Και για να συγκεντρωθεί ο έλεγχος του υποκόσμου στα χέρια 'δικών μας παιδιών'. Και για να ξεκαθαρίσουν παντοειδείς λογαριασμοί. Και για να χτυπηθούν οι καταλήψεις, και η πολιτική αντικουλτούρα γενικά.

Για τα υπόλοιπα, και δη για τον παθητικό ρόλο της αριστεράς και για την ανάγκη της να μη στενοχωρήσει κανέναν, προτιμώ να μη μιλήσω. Υπάρχει άλλωστε και το πασίγνωστο κλισέ με τις καλές προθέσεις ως οδόστρωμα του δρόμου για την Κόλαση. Τουλάχιστον εκείνος ο δρόμος δεν είναι σαν τον Πάτρα-Κιάτο.

Κι όμως, πρέπει να συνεχίσουμε να ζωγραφίζουμε εικόνες και να φτιάχνουμε καμπάνες. Ιδίως τώρα.

GatheRate

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Αυτοδιάθεση

Μετά από τις τόσες αλλεπάλληλες ενηλικιώσεις, έρχεται και η ώρα της δεύτερης νεότητας: δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Κατέβηκα στην παλιά πόλη με κοντομάνικο και ενιωσα την ψύχρα, ψύχρα για πρώτη φορά εδώ και μήνες. Κάθησα σ' ένα παγκάκι. Λίγο οι λιγοστοί διαβάτες α λα Ντε Κίρικο, το λιγοστό φως Ντελβώ -- ήτανε σαν μέσα σ' όνειρο. Κι όμως, λυκαυγές: η ζωή αρχίζει ξανά σε λίγο.

Δύο χρόνια πριν πέρναγα τη γέφυρα της Φρίντριχστράσε πάνω από τον Σπρέε τραγουδώντας, φάλτσα βεβαίως, έναν από τους προσωπικούς ύμνους μου. Ήξερα ότι ζούσα σ' ένα όνειρο, αλλά χαμογελούσα ούτως ή άλλως. Ήμουν ελεύθερος, ήμουν ευτυχισμένος, η ζωή ξανάρχιζε.

Το κρύο λειτούργησε ευεργετικά, που λένε. Λαμπεντούζα. Ουαλίντ Τάλεπ, ο άνθρωπος που αλυσόδεσαν και βασάνισαν ο φούρναρης της Σαλαμίνας και η παρέα του -- και τώρα απελαύνουν. Τα νέα που δεν κυκλοφορούν. Οι αδιάφοροι του Γκράμσι. Η χώρα που κάθε μέρα λιγοστεύει, αν και εδαφικώς πάντοτε ακέραια: δεν παραχωρήσαμε ούτε σπιθαμή κτλ. κτλ. κτλ.

Η πατρίδα μου είναι σάπια. Μυρίζει σαν ζωντανός σωρός σκατών και πύου. Η γάγγραινα του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας έχει μολύνει σχεδόν τα πάντα, έχει κακοφορμίσει εδώ και καιρό.

Ελευθερία. Αυτοδιάθεση. Λυκαυγές. Το κρύο ερεβώδες σκοτάδι (κνέφας το λέγαν οι αρχαίοι), πριν το λυκαυγές.


GatheRate

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Έκθεση ιδεών

Το έτος είναι 1988. Ένα γειτονόπουλο μεγαλύτερό μου, που αργότερα έγινε νομικός (μαθαίνω ότι τώρα είναι δεσπότης ή πάει για δεσπότης), μου εξηγεί τη θεωρία του πέταλου: η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά είναι πολύ κοντά. Θυμάμαι ότι τότε μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η ιδέα και μου είχε φανεί παράλογη: η άκρα δεξιά ήταν οι φασίστες που σκότωναν τον κόσμο και ήθελαν να φτιάξουν "ολοκληρωτικό καθεστώς" (που έλεγε ο μπαμπάς), ενώ η άκρα αριστερά είναι κάτι μουσάτοι με αμπέχωνα που μιλάνε συνέχεια για διαλεχτικό προτσές και στρουχτούρες και κολλάν αφίσες στα Εξάρχεια (θυμάμαι πώς γυάλιζε η φρέσκια κόλλα). Αυτά τα 1988.

Αργότερα, ένας μεγαλύτερος συμμαθητής μού εξήγησε τη θεωρία του εκκρεμούς: όσο πιο πολύ ταλαντώνεται προς τα αριστερά μια κοινωνία, τόσο πιο πολύ στα δεξιά θα επιστρέψει. Σαν εκκρεμές. Αυτά το 1990.

Γενιές Ελλήνων έχουμε μεγαλώσει με εκθέσεις ιδεών, με τις απλοϊκές ψευτοδιαλεκτικές αναλύσεις του Ευάγγελου Παπανούτσου. Έχουμε ντρεσαριστεί να σκεφτόμαστε επιφανειακά, σα φοιτητές της Σορβόννης επί σχολαστικισμού: με ναι μεν άλλα, με δράση και αντίδραση, με υπέρ και κατά, με cui prodest, με όπως το βλέπει κανείς. Έχουμε εκπαιδευτεί να θεωρούμε την κριτική 'στείρο αρνητισμό' και τον σχετικισμό μετριοπάθεια. Έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε όχι εκτός κοινωνικών συμφραζομένων αλλά με όρους και κοινωνικά συμφραζόμενα παρισινού αστού άντρα το 1962 που αναστοχάζεται τη μοιχεία και που σχεδιάζει να ζητήσει προαγωγή.

Μέσα από την Έκθεση έχουμε συνηθίσει να αναγνωρίζουμε μόνο μία ουσιώδη σύγκρουση στην ανθρώπινη Ιστορία: εκείνη μεταξύ ευδαιμονισμού, καταναλωτισμού, υλισμού από τη μια και Αξιών από την άλλη. Αυτό που η ύλη της Έκθεσης θεωρούσε κοινή λογική είναι υπεράνω επιστήμης, κριτικής: το δοκίμιο είναι πάνω από το επιστημονικό άρθρο, το χρονογράφημα μπορεί να περιχαρακώσει, να 'ψυχολογήσει' και να εκτονώσει το έργο τέχνης. Η Έκθεση δίδασκε ως άχρονες και διαχρονικές τις πρόσκαιρες αξίες μιας χούφτας γραφιάδων συναθροισμένων γύρω από τη Ζωή, τον Παρνασσό, την ΕΡΕ, την Ευθύνη, τη ΧΑΝ και τη Νέα Εστία.

Η πολιτική θεωρία της Έκθεσης είναι αυτή καθαυτή η επίμονη μεσότητα, η μεσότητα του Προκρούστη: συμβιβασμός χωρίς δικαιοσύνη, πατριωτισμός χωρίς κριτική, κοινωνική ειρήνη χωρίς αντικουλτούρα, δημοκρατία χωρίς ελευθερίες, δικαιώματα και υποχρεώσεις ανάμεσα στις οποίες δεν περιλαμβάνεται η προάσπιση των δικαιωμάτων.

Η ηθική της Έκθεσης είναι η συμμόρφωση και η υποταγή των νέων α λα Ηθικά Νικομάχεια, όπως τα ερμηνεύει ο Ράσελ:
This book (Nicomachean Ethics) appeals to the respectable middle-aged, and has been used by them, especially since the seventeenth century, to repress the ardours and enthusiasms of the young. But to a man with any depth of feeling it cannot but be repulsive.
Στον κόσμο που τροφοδοτεί την Έκθεση με έργα Παπανούτσου και Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, ενίοτε και Β. Φίλια για ξεκάρφωμα, η αριστοτέλεια ηθική είναι εμπλουτισμένη με τη φιλανθρωπία και τη χριστιανική αγάπη αραιωμένες μέσα στο πρόταγμα να είσαι αδέκαστος σε βαθμό που καθίστανται βουδιστική συμπόνοια. Να βοηθήσω χωρίς να αναμειχθώ, χωρίς να μεροληπτήσω. Να συνεισφέρω χωρίς να παρέμβω, σχεδόν με αναχωρητισμό. Να θυμάμαι ότι μια κακή ειρήνη είναι καλύτερη από έναν καλό πόλεμο, εκτός και εάν ο πόλεμος είναι εθνικοαπελευθερωτικός. Ο έρωτας είναι ιδανικό που τροφοδοτεί την ποίηση ώσπου να γίνει γάμος κι οικογένεια, άρα κι αυτός 'διαχρονική' αξία.

Η λύση για όλα στον κόσμο της έκθεσης είναι η παιδεία: η Έκθεση υπάρχει και αρθρώνεται στον κόσμο του αχαλίνωτου εμπειρισμού και τρέφεται από το δόγμα του μπιχεβιορισμού. Με άλλα λόγια, η λύση για όλα στον κόσμο της έκθεσης είναι η προπαγάνδα.

Το 2013 διαβάζουμε παντού εκθέσεις ιδεών. Ζούμε μέσα σε μια έκθεση ιδεών, ζούμε στον κόσμο της. Από τον επικίνδυνο Σακκά μέχρι τον ακίνδυνο Κασιδιάρη. Από τους συμψηφισμούς μέχρι τη ρητορική της στρεψοδικίας. Από τον Χορό λευκοφόρων με πινακιδίτσες 'όχι στη βία', στους αρουραίους που τρέφονται με το φαγητό των εξαθλιωμένων αστέγων μέσα στα σκουπίδια. Ζούμε στη ρητορική και ζούμε την εκποίηση. Ζούμε στον θρίαμβο της προπαγάνδας. Στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου.

GatheRate

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Chypre, douze points

Οκτώβριος στην Κύπρο. Την ημέρα ζέστη, τη νύχτα πάπλωμα. Υγρασία. Σύννεφα που συνεγείρονται και προσπερνάνε.

Πρώτη Οκτωβρίου. Εθνική επέτειος. Ανεξαρτησία της Κύπρου: Independence Day γράφει στα ημερολόγια. Υπογράφτηκε στις 15 Αυγούστου 1960. Η ανεξαρτησία του όμως εορτάζεται από το δικοινοτικό κυπριακό κράτος την 1η Οκτωβρίου, για να συμπίπτει με την Αγία Σκέπη, την εορτή του ορθόδοξου εορτολογίου που τιμά την προστασία που παρέσχε η Παναγία στο Βασίλειο των Ρωμαίων. Ρουμ λένε οι Τούρκοι της Κύπρου και όλοι οι άλλοι τους μη-ελλαδικούς Έλληνες. Η ανεξαρτησία της δικοινοτικής Κυπριακής Δημοκρατίας εορτάζεται με λαμπρή στρατιωτική παρέλαση στην άκρη της Λευκωσίας. Μόνο που η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει στρατό. Έτσι λοιπόν παρελαύνει η Εθνική Φρουρά, που όμως είναι κοινοτικό στράτευμα: οι Αρμένιοι, οι Καθολικοί και -- βεβαίως -- οι Τουρκοκύπριοι δεν υπηρετούν σε αυτή. Δίκαιο της Ανάγκης.

Φέτος δεν παρέλασαν τα άρματα μάχης και το πυροβολικό. Το ραδιόφωνο ενός διαπλεκόμενου συγκροτήματος σχολίασε ότι η κυβέρνηση λέει ότι το κάνει "λόγω κρίσης" αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ακόμα μία ένδειξη ενδοτισμού. Ο ελληνικός κυπριακός λαός απεχθάνεται τον ενδοτισμό: η συμφωνία είναι ενδοτισμός, ο συμβιβασμός είναι ενδοτισμός, η συνεννόηση είναι ενδοτισμός, η επαναπροσέγγιση είναι ενδοτισμός, η συζήτηση είναι ενδοτισμός. Οι Τούρκοι στην Κύπρο υπήρξανε πάντοτε ανένδοτοι πάντως, αδιάλλακτοι, κάτι που ίσχυε και με το παραπάνω για τον Ραούφ Ντενκτάς, τον τελευταίο οθωμανό πασά. Ο ελληνικός κυπριακός λαός δεν έχει πάντως πολλές αντιρρήσεις να ενδώσει στις απαιτήσεις της τρόικας, αφού ζούσε πάνω από τις δυνάμεις του και θέλει να αποφύγει πάση θυσία αναταραχές και απεργίες ("μη γίνουμε σαν την Ελλάδα"), ούτε εντυπωσιάζεται με το άλμα 13 ποσοστιαίων μονάδων στην ανεργία. Εδώ επιβίωσαν από την εισβολή ("πόλεμο" τη λένε), σιγά την τρόικα. Άλλωστε, δε θα κρατήσει πολύ αυτή η κατάσταση, έτσι λέει ο κόσμος. Είναι και μια ευκαιρία να γίνει "ο Κυπραίος άνθρωπος", που είπε κι ένας "Κυπραίος".

Στο μεταξύ η Εκκλησία κάνει ό,τι μπορεί για το Έθνος. Νοικιάζει και γραφεία στο ΕΛΑΜ με χαμηλό ενοίκιο. Την επαύριο της δολοφονίας Φύσσα βγαίνει ο ντόπιος ναζί και λέει ότι το ΕΛΑΜ είναι η Χρυσή Αυγή της Κύπρου -- αλλά δεν έμαθα να κινήθηκε κανείς εναντίον του: μάλλον ακόμα εδώ δεν ανακάλυψαν τα μαχαιρώματα στο αντιρατσιστικό της Λάρνακας. Άλλωστε η 1η Απριλίου, επέτειος έναρξης του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ και εθνική γιορτή, τιμάται και με λαμπαδηφορία στο τέρμα της οποίας άλκιμοι νέοι ανάβουν τον βωμό της πατρίδoς: δεν είναι ντροπή να είσαι εθνικιστής. Αρκεί να πηγαίνεις από το πεζοδρόμιο όταν κάνεις πορείες, να μην κλείνεις τον δρόμο. Αρκεί να μη διδάσκεις στα παιδιά τη μητρική τους ελληνική ποικιλία μαζί με την επίσημη ελληνική -- μην τυχόν κι αφελληνιστούνε.

GatheRate